Μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο καλογραμμένη κωμωδία. Θα μπορούσε αυτό να είναι και το μοναδικό σχόλιο, καθόλα ευγενικό, για την 6μηνη παρουσία του Γαλλοκονγκολέζου μέσου στην ΑΕΚ. Θα ήταν δόκιμο βέβαια κανείς να αναλύσει τη συγκεκριμένη περίπτωση ως 1ο σύμπτωμα της απαρχής μιας νέας εποχής δραστικής παρακμής για την Ένωση. Παρακμή της οποίας η πορεία δεν ανακόπηκε στο δρόμο προς τον υποβιβασμό…
3 είναι τα σημεία που αφορούν τη συγκεκριμένη περίπτωση και οδηγούν στο παραπάνω συμπέρασμα. Αρχικά, ο άσημος, φτηνός Ενσιαμπαφούμου με το ανύπαρκτο βιογραφικό ήταν η μοναδική ενίσχυση που δέχτηκε το κιτρινόμαυρο ρόστερ στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου του 2009. Ένα κιτρινόμαυρο ρόστερ που παρότι ανισσόροπο, με εμφανείς ελλείψεις σε αρκετές θέσεις της ενδεκάδας και υπερπληθωρισμό σε άλλες, σίγουρα δεν ήταν για πέταμα παρά την κάκιστη αγωνιστική εκκίνηση εκείνης της σεζόν και η τότε τεχνική ηγεσία θα μπορούσε με στοχευμένες κινήσεις να κτίσει πάνω σε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια που η ΑΕΚ αγνόησε τις όποιες ανάγκες για ενίσχυση και δεν επένδυσε ούτε σε ποσότητα ούτε σε ποιότητα ποδοσφαιριστών. Δεν χρειαζόταν κανείς ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες για να δει το μέλλον που θα έφερνε οικονομική ένδεια και απροθυμία των μετόχων να στηρίξουν την επένδυση τους.
Δεύτερο σημάδι της εποχής που ερχόταν ήταν η σχεδόν καθολική ανάληψη του καθήκοντος της εύρεσης και επιλογής ποδοσφαιριστών από τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς. Ο Ενσιαμπαφούμου αποτέλεσε τον πρώτο ποδοσφαιριστή που επέλεξε ο Σερβοέλληνας τεχνικός στην 3η παρουσία του στην ομάδα. Ανεξάρτητα από τα αισθήματα που τρέφει ο καθένας για την προσωπικότητα και τις ικανότητες του συγκεκριμένου προπονητή, μέχρι και οι φανατικότεροι οπαδοί του με δυσκολία μπορούν να μην παραδεχτούν ότι ο μεταγραφικός σχεδιασμός δεν αποτέλεσε το δυνατό του σημείο ακόμα και στις χρυσές εποχές του σε ΑΕΚ, ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ. Ο Μπάγιεβιτς δεν ξέφυγε ούτε αυτή τη φορά απ’το συγκεκριμένο κανόνα και δε θα ήταν δείγμα υπερβολής ή αρνητισμού να αναφέρει κανείς ότι οι επιλογές του για τα επόμενα 2 χρόνια υπήρξαν κυριολεκτικά οικονομικά και αγωνιστικά καταστροφικές για την Ένωση. 2 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων τα (πάντως λιγότερα σε σχέση με το άμεσο παρελθόν) χρήματα που ξόδεψε η ΑΕΚ για μεταγραφές πετάχτηκαν κυριολεκτικά σε ανέμπνευστες επιλογές, λαβράκια που αποδείχτηκαν σαρδέλες, εκκολαπτόμενους ηγέτες που κατέρρευσαν κάτω απ’το βάρος των προσδοκιών και ποδοσφαιριστές που δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν υπεραξία και να βοηθήσουν την Ένωση έστω οικονομικά. Η σύγκριση με τους άμεσους προκατόχους του στο συγκεκριμένο τομέα (Ψωμιάδης, Νικολαΐδης, Ίβιτς, Φερέρ) είναι καταφανέστατα συντριπτική εις βάρος του πολύπειρου τεχνικού.
Τρίτο κακό σημάδι για την ΑΕΚ ήταν η επίσημη ανακοίνωση της ΠΑΕ σχετικά με την τότε εκκρεμούσα ακόμα μεταγραφή του ποδοσφαιριστή. Για πολλά θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει τη διοίκηση Νικολαΐδη αλλά η άψογη επικοινωνιακή της πολιτική και η οργανωτική σοβαρότητα που εξέπεμπε στα χρόνια του η ΠΑΕ ΑΕΚ δεν είναι σίγουρα μέσα σε αυτά. Σε κάθε περίπτωση επί Νικολαΐδη δεν θα διοχετεύονταν ποτέ στα Μέσα καφενειακού τύπου ανακοινώσεις για το χαρτί (ποιο χαρτί αλήθεια?) που περιμένει η ομάδα από την Άσκολι και η ΑΕΚ έδειξε στη συγκεκριμένη περίπτωση ότι είχε αρχίσει να διολισθαίνει και στον συγκεκριμένο (σύμφωνα με ορισμένους νευραλγικό) τομέα.
Σχετικά με το κυρίως πιάτο της παρουσίας του, γεννημένου στις 17 Μαρτίου 1986 στο Maux της Γαλλίας, Γαλλοκονγκολέζου στην Ένωση δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πει κανείς. Δεν υπήρχαν άλλωστε και ιδιαίτερες προσδοκίες για έναν ποδοσφαιριστή που είχε σημειώσει μόλις 2 συμμετοχές συνολικά (!) στη μέχρι τότε καριέρα του στις Stade Rennais (Γαλλία) και Ascoli (Ιταλία) και έφερε ως μοναδικό παράσημο τη συμμετοχή του στην ομάδα U19 της Γαλλίας. Μετά από 2 μόλις συμμετοχές (0 τέρματα) με τη φανέλα της ΑΕΚ και με παρουσία που προκάλεσε βλέμματα απόγνωσης στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, ο Ενσιαμπαφούμου άφησε την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2009 με μόνη κληρονομιά τα σχετικά με το ιδιαίτερο επίθετο του αστεία και τους συσχετισμούς με τις θρυλικές καραβιές άγνωστων αφρικανών ποδοσφαιριστών που …μπάρκαραν στην Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες με συνήθη κατάληξη τη μετατροπή τους στους συμπαθείς μικροπωλητές οπτικοακουστικών μέσων που η χώρα γνώρισε και αγάπησε στα ‘90s.
Ο Ενσιαμπαφούμου πάντως συνέχισε να βγάζει το ψωμί του από το ποδόσφαιρο σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών της Ιταλίας (Crotone, Carrarese), της Γαλλίας (Colmar) και της Νορβηγίας (Strommen, Kristiansund).