Παύλος Δημητρίου – 1985/87

Γεννήθηκε το 1957 και είναι από τις μεγάλες δόξες του σερραϊκού ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε στα 12 του ως αριστερός μπακ από τις ακαδημίες του Πανσερραϊκού και το 1975 προβιβάζεται στην πρώτη ομάδα. Έναν χρόνο αργότερα είναι ήδη αρχηγός της ομάδας και κύριος εκφραστής του ντόπιου στοιχείου, ενώ οι αρετές του με τη μπάλα στα πόδια “ανάγκασαν” τους προπονητές του να τον τοποθετήσουν στο χώρο του κέντρου και μάλιστα ως μεσοεπιθετικό. Ο Δημητρίου κάνει καταπληκτικές σεζόν και το το αριστερό του πόδι το ζηλεύουν πολλοί. Υπηρέτησε τα “Λιοντάρια” επί 16 συναπτά έτη, όταν το Δεκέμβριο του 1985 τον καλεί η ΑΕΚ του Γιάτσεκ Γκμοχ, που ήδη έχει χάσει Βλάχο και Γεωργαμλή. Ο Δημητρίου μακριά από το περιβάλλον του δυσκολεύεται να αποδώσει, ενώ και η ΑΕΚ εκείνης της εποχής είναι μια πολύ περίεργη ομάδα, γεγονός που επιτείνεται και από την υπόθεση Χρυσοβιτσιάνου κόντρα στην πρώην ομάδα του Δημητρίου. Κλείνει το σύντομο πέρασμά του από την ΑΕΚ με 19 συμμετοχές και 1 τέρμα και όπως αναμενόταν επιστρέφει σε ηλικία 30 ετών στον Πανσερραϊκό. Δύο χρόνια αργότερα και λόγω ενός τραυματισμού που τον αφήνει 4 μήνες εκτός δράσης, βρίσκει στέγη στη Νιγρίτα όπου ολοκληρώνει την καριέρα του το 1990. Συνολικά έχει πάνω από 260 συμμετοχές στην Α’ Εθνική (με 20 τέρματα) και το παράπονο ότι λόγω της πίστης του στη φανέλα του “μικρού” Πανσερραϊκού, δεν χρίστηκε διεθνής. Σχεδόν άμεσα μετά την απόσυρση από την ενεργό δράση γίνεται προπονητής με σημαντικές θητείες στον Πανσερραϊκό τόσο στα τμήματα υποδομής, όσο και στην πρώτη ομάδα. Είναι ο προπονητής που πιστώνεται την εξέλιξη του Δημήτρη Ανάκογλου, έτερου Σερραίου που κατέληξε στην ΑΕΚ. Ο Δημητρίου προπονεί ακόμη αρκετές ομάδες από την ΕΠΣ Σερρών (Ηρακλής Αμμουδιάς, Πήγασος, κ.ά.) Είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του σερραϊκού ποδοσφαίρου στην ιστορία του αθλήματος.