Περίοδος 1962/63
Πρόεδρος: Νικόλαος Γκούμας
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ – ΡΟΣΤΕΡ
Προπονητής: Γιένε Τσάκναντυ (Jenő Csaknády) – 1η σεζόν (έως 22 Φεβρουαρίου 1963) – Γιώργος Νταϊσπάγγος
Τερματοφύλακες : Στέλιος Σεραφείδης – Βαγγέλης Πετράκης
Αμυντικοί : Μανώλης Κανελλόπουλος – Γιάννης Μαρδίτσης – Μίλτος Παπαποστόλου – Γιάννης Δούκας – Μανώλης Κλικόπουλος
Μέσοι : Αλέκος Σοφιανίδης – Στέλιος Σκευοφύλαξ – Τάκης Κουλίδης – Γιώργος Πετρίδης – Ανδρέας Σταματιάδης
Επιθετικοί : Μίμης Παπαϊωάννου – Κώστας Νεστορίδης – Ιμπραήμ Μουχράμπι – Άρης Τσαχουρίδης – Πανίκος Κρυστάλλης – Θανάσης Γκούβας – Δημήτρης Ζάγκυλος – Νίκος Σπυρόπουλος
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ – ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
Ο Νίκος Γκούμας, που άκρως αξιοκρατικά έχει κατακτήσει το προσωνύμιο “Πατριάρχης της ΑΕΚ”, από το ξεκίνημα της περιόδου 1961-62 είχε βάλει σκοπό την αναρρίχηση της Ένωσης στην κορυφή του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Με μια σειρά από ενέργειες και χωρίς να φείδεται των απαιτούμενων εξόδων, προσπαθούσε να αναβαθμίσει την θέση της ΑΕΚ σε όλα τα επίπεδα. Το Στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας είχε ήδη εκσυγχρονιστεί αποκτώντας χλοοτάπητα και ανακατασκευασμένες εξέδρες θεατών και από τον Ιανουάριο του 1962, όταν και έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του, αποτελούσε το πλέον σύγχρονο στάδιο στην Ελλάδα. Ο Κλεάνθης Μαρόπουλος, ο θρυλικός “ξανθός αετός” της μεταπολεμικής ΑΕΚ, έμπειρος και άριστος γνώστης των σκοτεινών … “μονοπατιών” του Ελληνικού ποδοσφαίρου βρισκόταν στις επάλξεις δίνοντας τιτάνιο αγώνα για να προστατευθεί η ομάδα από τις όποιες παρασκηνιακές επιθέσεις. Και -τέλος- η μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας το καλοκαίρι του 1962 ήταν τέτοια, που σίγουρα κάτι καλό προοιώνιζε για την Ένωση εκείνης της χρονιάς.
Σε εκείνη την μεταγραφική περίοδο φόρεσαν την κιτρινόμαυρη φανέλλα, ο διεθνής Σύριος επιθετικός Ιμπραήμ Μουχράμπι που ήλθε στην Αθήνα και την ΑΕΚ εγκαταλείποντας τις σπουδές του στην Δαμασκό, οι Κανελλόπουλος και Κουλίδης από το Αιγάλεω, ο Κλικόπουλος από τον Εθνικό, ο γκολκίπερ Βαγγέλης Πετράκης από την Θεσσαλονίκη και τον Άρη καθώς και ένας 20χρονος νεαρός από την Βέρροια με το όνομα Μίμης Παπαϊωάννου.
Όλων των παραπάνω προηγήθηκε ο ερχομός και η ανάληψη καθηκόντων προπονητή της ομάδας, του Ουγγρογερμανού Γένε Τσάκναντι, εν ενεργεία προπονητή στη Μπουντεσλίγκα με επιτυχημένη θητεία σε Νυρεμβέργη, Σάαρμπρικεν κ.α. που αποτελούσε απλησίαστο μέγεθος για τα τότε Ελληνικά δεδομένα. Ο Τσάκναντι έδειξε εξ αρχής ότι είχε σκοπό να βάλει την ΑΕΚ στο “επαγγελματικό” καλούπι μεγάλων ομάδων του εξωτερικού με κύρια όπλα του την σιδερένια πειθαρχία και την ίση αντιμετώπιση όλων, ανεξαρτήτως ονόματος και φήμης, χωρίς βέβαια να υστερεί σε εξελιγμένες προπονητικές μεθόδους, συστήματα τακτικής και εκγύμνασης ενώ διέθετε και “κοφτερό” ποδοσφαιρικό “μάτι”.
Ο διορατικός Τσάκναντι μετά από λίγες μέρες προπόνησης κατάλαβε την αξία και ποιότητα του “θησαυρού” που κρυβόταν πίσω από τον νεαρό Μίμη Παπαϊωάννου και εκδηλώνοντας την πρόθεση του να τον χρησιμοποιήσει άμεσα και σαν βασικό στέλεχος, ανάγκασε τους διοικούντες να σπεύσουν άρον άρον στην Βέρροια και πληρώνοντας τις 175 χιλιάδες δραχμές που ζητούσαν οι άνθρωποι της “Βασίλισσας του Βορρά” να εντάξουν άμεσα τον παίκτη στο ενεργό δυναμικό της ομάδας χωρίς να περιμένουν την “απελευθέρωση” του μετά τον συνήθη ένα χρόνο τιμωρίας και αποχής από τα γήπεδα. Η δικαίωση για τον Ουγγρογερμανό τεχνικό υπήρξε πανηγυρική καθώς ο νεαρός Βερροιώτης συνέθεσε με τον Κώστα Νεστορίδη ένα “φονικό” επιθετικό δίδυμο, στα 39 γκολ του οποίου οφείλει κατά πολύ η ΑΕΚ το πρώτο μεταπολεμικό της Πρωτάθλημα στο τέλος αυτής της περιόδου.
Η “σιδερένια” πειθαρχία που ήταν πλέον μέρος της καθημερινότητας στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο, αν και στέρησε από τον μεγάλο Κώστα Νεστορίδη την συμμετοχή του στο Αυγουστιάτικο (25/8/1962) φιλικό με την Μπαρτσελόνα στο Κάμπ Νού, πληρώνοντας έτσι μαζί με τον Αναστασιάδη το τίμημα της ολιγόλεπτης αργοπορίας τους στην προσέλευση για το προηγούμενο φιλικό με τον Παναιγιάλειο, προίκισε την ομάδα με αξιοθαύμαστη συνοχή, παίκτες που τα έδιναν όλα ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για το σύνολο και απόλυτη προσήλωση στον μεγάλο στόχο της κατάκτησης του τίτλου.
Τα Γερμανικά “πρότυπα” του Γένε Τσάκναντι επέβαλλαν έναρξη προετοιμασίας από την 1η Αυγούστου σε αντίθεση με τα ως τότε ισχύοντα στις Ελληνικές ομάδες που θεωρούσαν αρκετή μια ολιγοήμερη προετοιμασία της τάξης των 15-20 ημερών αρχής γενομένης μετά τις 15 Αυγούστου. Η πρόωρη συγκέντρωση των παικτών και η αδιαπραγμάτευτη στάση του Τσάκναντι πάνω στο θέμα αυτό μπορεί να “στοίχισαν” στον αρχηγό Ανδρέα Σταματιάδη τις ολιγοήμερες διακοπές και το οικογενειακό ταξίδι στην Ιταλία που είχε προγραμματίσει για τις μέρες εκείνες, αλλά θωράκισαν την ομάδα της Ένωσης με αυξημένα επίπεδα φυσικής κατάστασης ικανά να την βοηθήσουν να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του “μαραθωνίου” του Πρωταθλήματος με απόλυτη επιτυχία.
Το ξεκίνημα αυτού του “μαραθωνίου” στις 23/9/1962 έδειξε ότι θα επαναλαμβανόταν το σενάριο των προηγούμενων περιόδων με την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό να κοντράρονται σε πρώτο πλάνο για τον Τίτλο και τον Ολυμπιακό να παραμονεύει ώστε να εκμεταλλευτεί τα τυχόν στραβοπατήματα τους κυνηγώντας και αυτός τον πρώτο του τίτλο στην καθιερωμένη πια Α’ Εθνική. Η υπερβολική -έως υπεροψίας- βεβαιότητα των “πράσινων” για νέα κατάκτηση του Πρωταθλήματος είναι τόση που τους οδηγεί να μην ενισχύσουν μεταγραφικά την ήδη υπάρχουσα ομάδα θεωρώντας την υπέρ του δέοντος πλήρη.
Οι τρείς μεγάλες ομάδες του Κέντρου επιδόθηκαν σε μια άκρως συναρπαστική μάχη κερδίζοντας αλλά και χάνοντας βαθμούς και μετά την επικράτηση της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού στο Φάληρο με 1-3 στις 23/12/1962 για την 13η αγωνιστική βρέθηκαν να συγκατοικούν στην κορυφή με 33 βαθμούς. Στις 17/2/1963 η ήττα στο ίδιο γήπεδο από τον Εθνικό με 1-0 θα απομακρύνει την Ένωση από την κορυφή και θα πλημμυρίσει τους κιτρινόμαυρους με απαισιοδοξία. Ήταν η στιγμή που έκαναν την εμφάνιση τους οι χαρακτηριστικές Ελληνικές παθογένειες και άρχισαν οι μουρμούρες για τον Τσάκναντι και την προπονητική του επάρκεια που πλέον έμπαινε για πολλούς στο “κάδρο” της αμφισβήτησης.
Οι μόνοι που δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν τον Ουγγρογερμανό τεχνικό ήταν οι ποδοσφαιριστές και όσοι βρίσκονταν στον πολύ στενό κύκλο της ομάδας. Κι αυτό γιατί παρά τις “δικτατορικές” μεθόδους και συμπεριφορές του, ο Τσάκναντι είχε καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων έχοντας κάνει τους πάντες να καταλάβουν ότι όλα γίνονταν για το καλό της ομάδας και των ιδίων χωρίς να υπάρχει από μέρους του η όποια προσωπική εμπάθεια για κάποιον από αυτούς. Και σε εκείνη την δύσκολη στιγμή, όλοι στάθηκαν πιστοί “στρατιώτες” στο πλευρό του “στρατηγού” που σάλπισε την γενική αντεπίθεση. Η ΑΕΚ ξεκινώντας από την αναμέτρηση με την Νίκη Βόλου στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 24/2/1963 για την 19η αγωνιστική, καταγράφει 8 συνεχόμενες νίκες μέχρι και την εντός έδρας συντριβή του ΠΑΟΚ με 5-1 στις 5/5/1963 για την 26η αγωνιστική. Την ίδια ώρα που ο Γιακουμής σημείωνε το γκολ της τιμής για τον ΠΑΟΚ στο 84′, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ο Διαμαντόπουλος ισοφάριζε τον Παναθηναϊκό σε 1-1 για λογαριασμό του Αιγάλεω δύο λεπτά πριν την λήξη του αγώνα και στερώντας από τους “πράσινους” τους βαθμούς της νίκης, “έστελνε” τηνΑΕΚ στην κορυφή μόνη πρώτη.
Η αμέσως επόμενη αγωνιστική φέρνει τον ΠΑΟ φιλοξενούμενο στην Νέα Φιλαδέλφεια και σε ένα ματς αμφίρροπο παρά την νωχελικότητα της ΑΕΚ, ο Βαγγέλης Πανάκης με δύο γκολ στο τέλος του αγώνα (79′ και 87′) δίνει την νίκη στο “τριφύλλι” και το καθιστά αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τέταρτο συνεχόμενο τίτλο του στην Α’ Εθνική. Θα ακολουθήσουν τρείς τελευταίες αγωνιστικές στις οποίες μάλλον “γράφονται” περισσότερα από όσα “γίνονται”. Οι ψίθυροι για δωροδοκίες, δωροληψίες, προκαθορισμένα αποτελέσματα, εξυπηρετήσεις συμφερόντων ομάδων από άλλες και πριμ σε αντιπάλους του “αντιπάλου” βουΐζουν καθημερινά στις εφημερίδες και τα καφενεία. Κανένα αποτέλεσμα δεν γίνεται γενικώς αποδεκτό ως “φυσιολογικό” και οι φήμες -ανυπόστατες ή μη- δίνουν και παίρνουν. Το βέβαιο είναι ότι σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις του παρελθόντος -ή και του μέλλοντος- η ΑΕΚ δεν οδηγείται πλέον “σαν πρόβατο στη σφαγή” και το σφύριγμα της λήξης των αγώνων της τελευταίας αγωνιστικής βρίσκει ΑΕΚ και Παναθηναϊκό ισόβαθμους στην κορυφή με 77 βαθμούς. Ο κανονισμός διεξαγωγής του Πρωταθλήματος ορίζει αγώνα μπαράζ μεταξύ των δύο και σε περίπτωση ισοπαλίας ανακηρύσσει Πρωταθλήτρια την ομάδα με την καλύτερη ΑΝΑΛΟΓΙΑ τερμάτων στην κανονική περίοδο.
Σε εκείνη την μεταγραφική περίοδο φόρεσαν την κιτρινόμαυρη φανέλλα, ο διεθνής Σύριος επιθετικός Ιμπραήμ Μουχράμπι που ήλθε στην Αθήνα και την ΑΕΚ εγκαταλείποντας τις σπουδές του στην Δαμασκό, οι Κανελλόπουλος και Κουλίδης από το Αιγάλεω, ο Κλικόπουλος από τον Εθνικό, ο γκολκίπερ Βαγγέλης Πετράκης από την Θεσσαλονίκη και τον Άρη καθώς και ένας 20χρονος νεαρός από την Βέρροια με το όνομα Μίμης Παπαϊωάννου.
Όλων των παραπάνω προηγήθηκε ο ερχομός και η ανάληψη καθηκόντων προπονητή της ομάδας, του Ουγγρογερμανού Γένε Τσάκναντι, εν ενεργεία προπονητή στη Μπουντεσλίγκα με επιτυχημένη θητεία σε Νυρεμβέργη, Σάαρμπρικεν κ.α. που αποτελούσε απλησίαστο μέγεθος για τα τότε Ελληνικά δεδομένα. Ο Τσάκναντι έδειξε εξ αρχής ότι είχε σκοπό να βάλει την ΑΕΚ στο “επαγγελματικό” καλούπι μεγάλων ομάδων του εξωτερικού με κύρια όπλα του την σιδερένια πειθαρχία και την ίση αντιμετώπιση όλων, ανεξαρτήτως ονόματος και φήμης, χωρίς βέβαια να υστερεί σε εξελιγμένες προπονητικές μεθόδους, συστήματα τακτικής και εκγύμνασης ενώ διέθετε και “κοφτερό” ποδοσφαιρικό “μάτι”.
Ο διορατικός Τσάκναντι μετά από λίγες μέρες προπόνησης κατάλαβε την αξία και ποιότητα του “θησαυρού” που κρυβόταν πίσω από τον νεαρό Μίμη Παπαϊωάννου και εκδηλώνοντας την πρόθεση του να τον χρησιμοποιήσει άμεσα και σαν βασικό στέλεχος, ανάγκασε τους διοικούντες να σπεύσουν άρον άρον στην Βέρροια και πληρώνοντας τις 175 χιλιάδες δραχμές που ζητούσαν οι άνθρωποι της “Βασίλισσας του Βορρά” να εντάξουν άμεσα τον παίκτη στο ενεργό δυναμικό της ομάδας χωρίς να περιμένουν την “απελευθέρωση” του μετά τον συνήθη ένα χρόνο τιμωρίας και αποχής από τα γήπεδα. Η δικαίωση για τον Ουγγρογερμανό τεχνικό υπήρξε πανηγυρική καθώς ο νεαρός Βερροιώτης συνέθεσε με τον Κώστα Νεστορίδη ένα “φονικό” επιθετικό δίδυμο, στα 39 γκολ του οποίου οφείλει κατά πολύ η ΑΕΚ το πρώτο μεταπολεμικό της Πρωτάθλημα στο τέλος αυτής της περιόδου.
Η “σιδερένια” πειθαρχία που ήταν πλέον μέρος της καθημερινότητας στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο, αν και στέρησε από τον μεγάλο Κώστα Νεστορίδη την συμμετοχή του στο Αυγουστιάτικο (25/8/1962) φιλικό με την Μπαρτσελόνα στο Κάμπ Νού, πληρώνοντας έτσι μαζί με τον Αναστασιάδη το τίμημα της ολιγόλεπτης αργοπορίας τους στην προσέλευση για το προηγούμενο φιλικό με τον Παναιγιάλειο, προίκισε την ομάδα με αξιοθαύμαστη συνοχή, παίκτες που τα έδιναν όλα ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για το σύνολο και απόλυτη προσήλωση στον μεγάλο στόχο της κατάκτησης του τίτλου.
Τα Γερμανικά “πρότυπα” του Γένε Τσάκναντι επέβαλλαν έναρξη προετοιμασίας από την 1η Αυγούστου σε αντίθεση με τα ως τότε ισχύοντα στις Ελληνικές ομάδες που θεωρούσαν αρκετή μια ολιγοήμερη προετοιμασία της τάξης των 15-20 ημερών αρχής γενομένης μετά τις 15 Αυγούστου. Η πρόωρη συγκέντρωση των παικτών και η αδιαπραγμάτευτη στάση του Τσάκναντι πάνω στο θέμα αυτό μπορεί να “στοίχισαν” στον αρχηγό Ανδρέα Σταματιάδη τις ολιγοήμερες διακοπές και το οικογενειακό ταξίδι στην Ιταλία που είχε προγραμματίσει για τις μέρες εκείνες, αλλά θωράκισαν την ομάδα της Ένωσης με αυξημένα επίπεδα φυσικής κατάστασης ικανά να την βοηθήσουν να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του “μαραθωνίου” του Πρωταθλήματος με απόλυτη επιτυχία.
Το ξεκίνημα αυτού του “μαραθωνίου” στις 23/9/1962 έδειξε ότι θα επαναλαμβανόταν το σενάριο των προηγούμενων περιόδων με την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό να κοντράρονται σε πρώτο πλάνο για τον Τίτλο και τον Ολυμπιακό να παραμονεύει ώστε να εκμεταλλευτεί τα τυχόν στραβοπατήματα τους κυνηγώντας και αυτός τον πρώτο του τίτλο στην καθιερωμένη πια Α’ Εθνική. Η υπερβολική -έως υπεροψίας- βεβαιότητα των “πράσινων” για νέα κατάκτηση του Πρωταθλήματος είναι τόση που τους οδηγεί να μην ενισχύσουν μεταγραφικά την ήδη υπάρχουσα ομάδα θεωρώντας την υπέρ του δέοντος πλήρη.
Οι τρείς μεγάλες ομάδες του Κέντρου επιδόθηκαν σε μια άκρως συναρπαστική μάχη κερδίζοντας αλλά και χάνοντας βαθμούς και μετά την επικράτηση της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού στο Φάληρο με 1-3 στις 23/12/1962 για την 13η αγωνιστική βρέθηκαν να συγκατοικούν στην κορυφή με 33 βαθμούς. Στις 17/2/1963 η ήττα στο ίδιο γήπεδο από τον Εθνικό με 1-0 θα απομακρύνει την Ένωση από την κορυφή και θα πλημμυρίσει τους κιτρινόμαυρους με απαισιοδοξία. Ήταν η στιγμή που έκαναν την εμφάνιση τους οι χαρακτηριστικές Ελληνικές παθογένειες και άρχισαν οι μουρμούρες για τον Τσάκναντι και την προπονητική του επάρκεια που πλέον έμπαινε για πολλούς στο “κάδρο” της αμφισβήτησης.
Οι μόνοι που δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν τον Ουγγρογερμανό τεχνικό ήταν οι ποδοσφαιριστές και όσοι βρίσκονταν στον πολύ στενό κύκλο της ομάδας. Κι αυτό γιατί παρά τις “δικτατορικές” μεθόδους και συμπεριφορές του, ο Τσάκναντι είχε καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων έχοντας κάνει τους πάντες να καταλάβουν ότι όλα γίνονταν για το καλό της ομάδας και των ιδίων χωρίς να υπάρχει από μέρους του η όποια προσωπική εμπάθεια για κάποιον από αυτούς. Και σε εκείνη την δύσκολη στιγμή, όλοι στάθηκαν πιστοί “στρατιώτες” στο πλευρό του “στρατηγού” που σάλπισε την γενική αντεπίθεση. Η ΑΕΚ ξεκινώντας από την αναμέτρηση με την Νίκη Βόλου στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 24/2/1963 για την 19η αγωνιστική, καταγράφει 8 συνεχόμενες νίκες μέχρι και την εντός έδρας συντριβή του ΠΑΟΚ με 5-1 στις 5/5/1963 για την 26η αγωνιστική. Την ίδια ώρα που ο Γιακουμής σημείωνε το γκολ της τιμής για τον ΠΑΟΚ στο 84′, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ο Διαμαντόπουλος ισοφάριζε τον Παναθηναϊκό σε 1-1 για λογαριασμό του Αιγάλεω δύο λεπτά πριν την λήξη του αγώνα και στερώντας από τους “πράσινους” τους βαθμούς της νίκης, “έστελνε” τηνΑΕΚ στην κορυφή μόνη πρώτη.
Η αμέσως επόμενη αγωνιστική φέρνει τον ΠΑΟ φιλοξενούμενο στην Νέα Φιλαδέλφεια και σε ένα ματς αμφίρροπο παρά την νωχελικότητα της ΑΕΚ, ο Βαγγέλης Πανάκης με δύο γκολ στο τέλος του αγώνα (79′ και 87′) δίνει την νίκη στο “τριφύλλι” και το καθιστά αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τέταρτο συνεχόμενο τίτλο του στην Α’ Εθνική. Θα ακολουθήσουν τρείς τελευταίες αγωνιστικές στις οποίες μάλλον “γράφονται” περισσότερα από όσα “γίνονται”. Οι ψίθυροι για δωροδοκίες, δωροληψίες, προκαθορισμένα αποτελέσματα, εξυπηρετήσεις συμφερόντων ομάδων από άλλες και πριμ σε αντιπάλους του “αντιπάλου” βουΐζουν καθημερινά στις εφημερίδες και τα καφενεία. Κανένα αποτέλεσμα δεν γίνεται γενικώς αποδεκτό ως “φυσιολογικό” και οι φήμες -ανυπόστατες ή μη- δίνουν και παίρνουν. Το βέβαιο είναι ότι σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις του παρελθόντος -ή και του μέλλοντος- η ΑΕΚ δεν οδηγείται πλέον “σαν πρόβατο στη σφαγή” και το σφύριγμα της λήξης των αγώνων της τελευταίας αγωνιστικής βρίσκει ΑΕΚ και Παναθηναϊκό ισόβαθμους στην κορυφή με 77 βαθμούς. Ο κανονισμός διεξαγωγής του Πρωταθλήματος ορίζει αγώνα μπαράζ μεταξύ των δύο και σε περίπτωση ισοπαλίας ανακηρύσσει Πρωταθλήτρια την ομάδα με την καλύτερη ΑΝΑΛΟΓΙΑ τερμάτων στην κανονική περίοδο.
Στις 23 Ιουνίου 1963, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός θα παραταχθούν ενώπιον του Ολλανδού διαιτητή Λέουβεν για να διεκδικήσουν τον τίτλο. Ως έδρα του αγώνα κατάταξης έχει επιλεγεί το μεγαλύτερο και πλέον σύγχρονο Στάδιο της χώρας, αυτό της Νέας Φιλαδέλφειας. Ο ΠΑΟ στο 8′ θα προηγηθεί με γκολ του Τουμπέλη αλλά αμέσως μετά θα αναλάβει δράση το δίδυμο Παπαϊωάννου – Νεστορίδη και με δύο γκολ του πρώτου στο 23′ και στο 27′ και ένα του δεύτερου -που ήδη έχει ανακηρυχθεί πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης- στο 39′ θα κάνει το 3-1 φέρνοντας την ΑΕΚ αγκαλιά με τον Τίτλο. Οι “πράσινοι” θα εκμεταλλευτούν ένα διάστημα αδράνειας των Ενωσιτών και με γκολ του Λινοξυλάκη στο 64′ και του Παναγιωτίδη στο 65′ θα ισοφαρίσουν σε 3-3. Αυτό έμελλε να είναι και το τελικό σκορ καθώς ένα -κατά πολλούς κανονικό- γκολ του Βαγγέλη Πανάκη λίγο πριν τη λήξη θα ακυρωθεί ως φάουλ από τον Ολλανδό διαιτητή. Ο ΠΑΟ μπορεί να υπερτερεί σε ΔΙΑΦΟΡΑ τερμάτων καθώς έχει +47 έναντι +45 της ΑΕΚ αλλά η ΑΝΑΛΟΓΙΑ τερμάτων που ορίζεται από τον Κανονισμό δίνει τον Τίτλο στην Ένωση με 3,14 (66:21) έναντι 2,68 (75:28) των “πράσινων”.
Οι μαθηματικοί υπολογισμοί για την περίπτωση της ισοπαλίας είχαν γίνει από όλους πολύ πριν τον αγώνα και έτσι η λήξη του σήμανε ένα ανεπανάληπτο πανηγύρι για τους Ενωσίτες παίκτες και οπαδούς που γεύονταν για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο την γλυκιά γεύση του Πρωταθλήματος. Εν μέσω κραυγών και δακρύων από όλους ο Γένε Τσάκναντι ολοκλήρωνε το “θαύμα” του και -κατά δήλωση του- ο Μίμης Παπαϊωάννου “γινόταν ΑΕΚτζής” συναισθανόμενος την λατρεία των συμπαικτών του αλλά και ενός ολόκληρου Λαού για την Αιώνια Κιτρινόμαυρη Βασίλισσα που κυριαρχούσε στις καρδιές τους.
Ο Κώστας Νεστορίδης για 5η συνεχόμενη αλλά και τελευταία φορά στην καριέρα του αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα με 23 γκολ ενώ στην 4η θέση του πίνακα βρίσκεται με 17 γκολ ο “διάδοχος” του Μίμης Παπαϊωάννου.
Οι μαθηματικοί υπολογισμοί για την περίπτωση της ισοπαλίας είχαν γίνει από όλους πολύ πριν τον αγώνα και έτσι η λήξη του σήμανε ένα ανεπανάληπτο πανηγύρι για τους Ενωσίτες παίκτες και οπαδούς που γεύονταν για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο την γλυκιά γεύση του Πρωταθλήματος. Εν μέσω κραυγών και δακρύων από όλους ο Γένε Τσάκναντι ολοκλήρωνε το “θαύμα” του και -κατά δήλωση του- ο Μίμης Παπαϊωάννου “γινόταν ΑΕΚτζής” συναισθανόμενος την λατρεία των συμπαικτών του αλλά και ενός ολόκληρου Λαού για την Αιώνια Κιτρινόμαυρη Βασίλισσα που κυριαρχούσε στις καρδιές τους.
Ο Κώστας Νεστορίδης για 5η συνεχόμενη αλλά και τελευταία φορά στην καριέρα του αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα με 23 γκολ ενώ στην 4η θέση του πίνακα βρίσκεται με 17 γκολ ο “διάδοχος” του Μίμης Παπαϊωάννου.
Κύπελλο Ελλάδας
Στην διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδας της περιόδου 1962-63 η ΑΕΚ έφτασε χωρίς αγώνες ως τη φάση των “32” όπως και όλες οι ομάδες που είχαν φτάσει στους “16” της προηγούμενης διοργάνωσης (1961-62).
Εκεί, στην φάση των “32”, συνέτριψε με 7-1 τον Α.Ο. Καλαμάτας στις 19/5/1963 στη Νέα Φιλαδέλφεια και προκρίθηκε στους “16”.
Από την φάση των “16” πήρε το εισιτήριο για τους Προημιτελικούς της διοργάνωσης αποκλείοντας τον Ατρόμητο Αθηνών με νίκη 0-3 στο Περιστέρι στις 5/6/1963.
Στην Προημιτελική φάση ο Άρης με ένα γκολ από κεφαλιά του Πανιτσίδη στο 9′ νίκησε με 1-0 την ΑΕΚ στην Θεσσαλονίκη στις 7/7/1963 και την απέκλεισε από την συνέχεια του θεσμού.
Ο Άρης αποκλείστηκε στον Ημιτελικό με ισοπαλία 1-1 και ήττα 2-5 στον επαναληπτικό, από τον Ολυμπιακό που στέφθηκε Κυπελλούχος της περιόδου 1962-63 με νίκη 3-0 επί του Πιερικού στις 18/7/1963 στον Τελικό που έγινε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
